خارش و خشکی پوست

بر اساس انجمن بین المللی تحقیق در مورد خارش، خارش مزمن به خارشی که 6 هفته یا بیشتر ادامه یابد، تعریف می شود. خارش نشانه مداوم در بسیاری از بیماری های پوستی و سیستمیک در جمعیت عمومی است و اکثر بیماران فعلی دارای سابقه 3 تا 8 ساله خارش مزمن هستند. این وضعیت با احساس خارش شدید همراه است که تاثیر منفی قابل توجهی بر کیفیت زندگی، مشابه با درد مزمن ایجاد می کند. در سراسر جهان، شیوع خارش حاد (<6 هفته) 4/8٪ است. بر اساس داده های نظرسنجی اروپا، شیوع خارش مزمن (بیش از 6 هفته)، تقریباً 22-2/8٪ در بزرگسالان است. با این حال، در افراد مسن (بیش از 65 سال)، این رقم به احتمال زیاد 50٪ یا بیشتر است. در ایالات متحده، ترکیه و تایلند، بروز خرش مزمن در سالمندان به ترتیب 29٪، 5/11٪ و 41٪ است. بیمارانی که از نظر خارش مورد ارزیابی قرار می گیرند، بیشتر از سایر قومیت های آفریقایی یا آسیایی هستند (20٪ در مقابل 14٪). جالب توجه است که حدود 8/12 درصد از بیماران در طول ماه های زمستان از خارش مزمن رنج می برند. به نظر می رسد که بیماران زن علائم قابل توجه تری دارند.

اتیولوژی خارش مزمن به شرح زیر دسته بندی می شود:

1) پوستی 2) سیستمیک 3) عصبی 4) سوماتوفرم 5) منشاء مختلط و 6) سایر موارد. با این حال، منشأ خارش مزمن در 8٪ تا 15٪ از بیماران با این دسته بندی، نامشخص است. بیماری های پوستی یا سیستمیک ممکن است باعث خارش شوند. به عنوان مثال، همه بیماران مبتلا به کهیر و 80٪ بیماران مبتلا به پسوریازیس دارای خارش هستند. بیماری های سیستمیک مانند سیروز صفراوی اولیه 80٪ -100٪ ارتباط دارند. علاوه بر این، بیش از 30 درصد از بیماران مبتلا به لنفوم هوچکین دارای علائم خارش مزمن هستند. همچنین بیماری های سیستمیکی وجود دارند که می توانند باعث خارش شوند، از جمله نارسایی مزمن کلیوی، پرکاری پاراتیروئیدیسم، کمبود آهن، اختلال کمبود خود ایمنی، سندرم میلودیسپلاستیک، مولتیپل اسکلروزیس (بیماری MS)، تومورهای مغزی، افسردگی و توهم.

طبق دستورالعمل های اروپایی، درمان خارش مزمن شامل استفاده از پوشش های ساده و موثر مرطوب و سرد، استفاده از لوسیون ها، اجتناب از تماس با آلرژن ها، قطع داروهایی که ممکن است باعث خارش شوند و درمان جراحی احتمالی می شود. کورتیکواستروئیدها، کپسایسین، گاباپنتین، آرام‌بخش‌ها، داروهای ضدافسردگی و سایر داروها نیز می‌توانند در طول درمان استفاده شوند، اما مصرف طولانی‌مدت دارو می‌تواند عوارض جانبی زیادی ایجاد کند. به عنوان مثال، کورتیکواستروئیدها می توانند منجر به خشکی و آتروفی پوست شوند. آنتی هیستامین های H1 می توانند باعث سردرد، بی خوابی، بی حالی، خستگی، خشکی دهان و آلرژی شوند. فقدان درمان پایدار و موثر هزینه های مراقبت های بهداشتی را افزایش می دهد. گزارش اخیر آکادمی پوست آمریکا، هزینه کل پزشکی مربوط به خارش در بیماری های پوستی را 294 میلیون دلار آمریکا نشان می دهد.

طب سوزنی و خارش و خشکی پوست

طبق نظریه طب سنتی چینی (TCM)، چی (انرژی حیاتی) و خون اساسی ترین موادی هستند که بدن انسان را تشکیل می دهند و حیات را حفظ می کنند. طب سوزنی روشی است که در آن نواحی خاصی از بدن، به نام نقاط طب سوزنی (که به آن نقاط مریدین نیز می گویند) با سوزن های ظریف برای اهداف درمانی تحریک می شود. طب سوزنی با ایجاد مجدد تعادل بین نیروهای بدن و بازیابی چی، خون و مایعات بدن طبیعی، بیماری را درمان می کند. این امر از طریق تحریک نقاط مختلف طب سوزنی حاصل می شود که بر قسمت های مختلف بدن و برهم کنش آنها حاکم است. اگرچه درمان‌های سیستمیک مانند طب سوزنی برای تسکین خارش مزمن نویدبخش است، مکانیسم‌های آن همچنان نامشخص است. طبق گزارش‌ها، طب سوزنی می‌تواند خارش را کاهش داده و فعال‌ شدن های ناشی از خارش را در نواحی اینسولا، پوتامن، پیش حرکتی و نواحی قشر پیشانی کاهش دهد. طب سوزنی باعث آزادسازی انتخابی مواد مسکن طبیعی در نخاع می شود که تکانه های مرتبط با خارش منتقل شده از محیط توسط فیبرهای C رسانای آهسته را مسدود می کند. علاوه بر این، یک سیستم عصبی پاراسمپاتیک فعال، و همچنین اتصال عملکردی پوتامن و قسمت خلفی قشر میانی، می تواند به عنوان عوامل مرتبط با اثر ضد خارش طب سوزنی در نظر گرفته شود (1).

نمونه بالینی

(1). https://bmjopen.bmj.com/content/10/8/e034784

0910-6642920 , 021-26767205

اینستاگرام: dr.abbas_ansari@